Lữ

Loslaten

“Tot op een bepaalde leeftijd, kijken wij anders naar het leven” zegt broeder Thành. Ik vraag: “Hebben wij er dus daarvoor nooit anders naar kunnen kijken?” Broeder Thành antwoordt: “Nee.” Ik vraag het nog eens: “Hoe hebben wij toen naar het leven gekeken?” Broeder Thành lacht: “Precies zoals de dag daarvoor.”

Hij zet mij aan het denken. Ik heb mensen gekend die het verleden niet konden loslaten, alhoewel het soms een nare ervaring was. Het blijft knagen, als een pijn in het hart. Deze mensen hebben een andere kijk nodig. Maar mensen op hoge leeftijd hebben juist veel problemen om hun opvattingen te veranderen.

Ik zeg: “Tot op een bepaalde leeftijd, kunnen wij onze zienswijze niet meer wijzigen.” Broeder Thành schudt zijn hoofd: “Het is niet zo dat wij veranderen. Het is juist het leven dat verandert. Dan kijken wij er anders tegen aan.” Ik kijk door het raam naar buiten. Zwarte wolken bedekken een hoek van de hemel. Daar kleurt de lucht donkergrijs, het scherpt de prachtig mooie blauwe lucht in een andere hoek van de hemel aan. Het leven verandert ononderbroken, houdt niet op, en stelt de pracht ten toon die het in zich heeft; zelfs in de meest moeilijke en duistere momenten.

Ik zeg: “De verandering op zich is iets positiefs.” Broeder Thành knikt: “Behalve wanneer wij vastklampen aan het verleden. Ooit moeten wij het toch loslaten, ongeacht of het schitterend of triest is geweest. Wij kijken er anders tegen aan, dat is fijner.”

Lữ
Engeland, 11-2007

*** Klik hier voor de Vietnamese versie