Lữ

Eenvoudige schoonheid

Broeder Thành werkt graag in de tuin, de grond omspitten, het onkruid wieden. Hij heeft hierdoor eelt op zijn handen. Ik help hem graag met kleine klussen, amateurtuinier die ik ben. Af en toe nemen wij een kleine pauze, dan drinken we thee en praten we wat bij. Het valt mij op dat hij haast nooit gekrenkt reageert en niet vol zit van fouten gemaakt door andere mensen. Als ik er naar vraag, zegt hij eenvoudig: “Mensen maken nu eenmaal fouten.”

Soms praat ik kwaad en bevooroordeeld, maar hij blijft rustig luisteren, zonder geïrriteerd te reageren. Ik blijf dan een poos doorgaan met praten totdat ik merk dat de boosheid, het verdriet mijzelf volledig in bedwang hebben. Als hij merkt dat ik plots ophoud met praten, probeert broeder Thành mij te troosten: ‘Ik begrijp je verdriet.” Ik vraag: “Meen je dat echt?”Hij antwoordt: “Echt. Als ik in jouw situatie zit, dan zou ik het ook vervelend vinden.” Ik vraag nieuwsgierig: “Wat doe je dan, als je het vervelend vindt?” Hij zegt: “ Ik doe dan niets. Elke boosheid gaat een keer voorbij.”

Soms twijfel ik aan zijn uitspraken. De waarheid kan toch niet zo eenvoudig zijn. Maar het mooie is, Broeder Thành gelooft oprecht in wat hij beweert. Op een keer vraag ik: “Van wie heb je die manier van leven, die manier van omgaan met andere mensen dan geleerd?” Broeder Thành zegt: “Ik leer dat van mijn eigen fouten.” Het is weer zo'n verrassend eenvoudige uitspraak. En mooi.

Op een dag, tijdens onze gezamenlijke klus in de tuin, wijst hij mij een palmboom aan: “Toen ik hem net plantte, was hij nog maar een klein boompje. En nu is het al een grote boom geworden. Het geeft mij heel veel plezier om hem elke dag groter te zien woreoden. Het is net mijn eigen kind..” Terwijl hij dat zegt glinsteren zijn ogen van trots. Het is een zeldzaam moment om dit kleine teken van trots bij hem waar te nemen. Hij lacht breed, sprankelend en liefdevol.

Lữ
Verenigde Staten, 11-2007

*** Klik hier voor de Vietnamese versie