Lữ

Een kinderlijke lach

Af en toe zegt broeder Thành: “Vroeger…', dan blijft hij stil. De stilte die iemand laat vallen alsof hij zich schuldig voelt over iets. Ik begrijp niet waarom hij zo allergisch reageert op het verleden. Op een keer vraag ik: “Was het fijn vroeger?” Broeder Thành antwoordt: “Natuurlijk was het vroeger altijd fijn.” Ik lach: “Vroeger, vroeger… Alle sprookjes beginnen daarmee. Alle sprookjes zijn boeiend voor kinderen.” Broeder Thành schudt zijn hoofd: “In sommige sprookjes komen heel nare vergeldingen voor.”

Nieuwsgierig vraag ik: “Gebeurden er veel vergeldingen in jouw vroeger?” Broeder Thành antwoordt: “Vroeger is allang voorbij. Vandaag is veel mooier dan vroeger.” Ik knik, vind dat hij geljk heeft; alleen vandaag is de prachtige zonsopkomst te zien. Gisteren, hoe mooi het ook was, bleef een schaduwbeeld van vandaag.

Ik merk op: “Je bent een van de weinigen die zich los kan maken van de grip door vroeger.” Broeder Thành zegt: “Ik ben niet van vroeger af. Het verleden is voorbij gestroomd op een natuurlijke manier. Elk ochtend bij het opstaan, voel ik mij vrolijker dan gisteren.” Een tijd lang zit ik stil, zonder iets te zeggen. Opeens zegt broeder Thành: “Ik ben niet bang voor vroeger. Ik vind het heden alleen veel prettiger. Toch af en toe, heb ik nog de gewoonte om te vertellen over vroeger. Op zulke momenten, voel ik mij op een oude man lijken. Vroeger maakt je oud, terwijl ik graag jong wil blijven.” Hij kijkt mij aan en lacht. Een kinderlijke, spontane lach.

Lữ
Holland, 11-2007

*** Klik hier voor de Vietnamese versie