Rinskje Koelewijn


De Zuidas werd opgevolgd door de sprookjesachtige documentaire ‘Children of the mist’

#Ajouad rollen de 10K’s en 20K’s plus bijbehorende bonussen en shotjes
over tafel en in de documentaire Children of the mist wordt het bijzonder grimmig.

Di (14,5 jaar) uit het noorden van Vietnam hangt een ‘bruidontvoering’ boven het hoofd. Foto VPRO

Ajouad El Miloudi wil in #Ajouad kijken of het waar is wat er gezegd wordt over het financiële centrum van Nederland, de Zuidas in Amsterdam. Work hard play hard, snufje Suits, snuifje cocaïne. De mensen die hem binnenloodsen in het besloten bolwerk zijn geen merger and acquisition-advocaat, registeraccountant of bankier, maar toch vooral buitenstaander. Oscar Westra van Holthe, systemisch coach, kantoorhoudend in een van de wolkenkrabbers, is een oude bekende, ik zag hem ook in Sander en de kloof vertellen hoe „onmenselijk en milieuonvriendelijk” de plek is waar hij zelf ooit begon met geld verdienen. Arno Wellens, voormalig bankier, benadrukt ook graag de „dark side” van de Zuidas.

Een recruiter ontvangt Ajouad thuis, in zijn SUV, en op kantoor waar werknemers de gong slaan als ze succesvol personeel bij een bedrijf plaatsen. Aan het eind van de week rollen de 10K’s en 20K’s plus bijbehorende bonussen voor het personeel over tafel en daarna wordt het shotjes tanken in de kroeg. Dat beeld hadden we wel zo’n beetje voor ogen, ja.

Hij loopt ook mee met een partner van een van de grootste internationale advocatenkantoren – als het kartonnen koffiebekertje op het bureau niet liegt, gaat het om Stibbe. Valérie begint vroeg, en gaat iets eerder naar huis dan haar collega’s, ze heeft namelijk kinderen. Ze eet met haar gezin, legt haar dochters in bed, en gaat dan nog twee uurtjes thuis achter de computer. „Goed voor je carrière”, neemt Ajouad aan. „Goed voor mijn werk”, zegt zij. Ajouad wil nog even van haar horen dat ze haar „kinderen altijd op één zet” en hoe dat zo gekomen is. Vond ik gek. Valérie is, zeg maar, een werkende ouder.

Onheil

En toen, toen zag ik een sprookje. Echt, alle elementen zaten erin: een mysterieus, mistig berglandschap, een armoedig bestaan, dieren, ouders die hun kinderen willen verkopen, een oude volkstraditie, een onontkoombaar huwelijk, en een bijna-volwassen meisje dat zich verzet tegen haar lot. De documentaire Children of the mist wasemt van begin tot eind onheil. Drie jaar lang volgde regisseur Diem Ha Le het meisje Di, uit het noorden van Vietnam. Prachtig kind, harde werkster op het land, goede leerling op school, brutale dochter. Ze is elf als ze in het rotsgebergte met haar vriendinnen het oeroude gebruik naspeelt van haar volk, de Hmong. Rond Nieuwjaar mogen jongemannen een meisje ontvoeren en tot bruid maken. Zo ging het met Di’s zusje La geschaakt op haar veertiende, zwanger van haar tweede kind op haar zeventiende.

Di’s familie woont in een afgelegen bergdorp in een houten huis met lemen vloer en dak van golfplaten. Ze bewerken het land. Rijst, indigo, groenten. Ze houden buffels, varkens en kippen en braden die boven een vuurtje binnenshuis. Vader en moeder bezatten zich om beurten aan zelfgebrouwen wijn uit plastic flessen. Archaïsch ja, maar zeker niet achterlijk. Want er zijn ook gewoon telefoons, er is internet, Facebook.

Voor Di is het nog steeds een spelletje als ze online met een jongen flirt, Vang (!) heet hij. Ze is 14,5 en verdomd, met het feest op Nieuwjaar staat hij haar met z’n motor op te wachten en ze gaat met hem mee naar huis. De dag erop staan zijn ouders bij die van haar voor de deur. Met flessen drank en of er onderhandeld kan worden over de bruidsschat. De ouders vinden hun dochter aan de jonge kant maar rekenen zich vast rijk. Ze dachten aan twee enveloppen van 2.000 en 300 dollar, tien kilo kip en honderd kilo varkensvlees en twintig liter wijn.

Een probleem: Di wil niet trouwen. En dan wordt het bijzonder grimmig. De schoonfamilie sleurt de buit aan armen en benen uit haar ouderlijk huis, haar moeder kijkt, armen over elkaar toe, de filmmaakster gooit zich er zelfs tussen. Het eindigt min of meer goed, al goed. Kijk zelf maar hoe het afloopt.

.

Rinskje Koelewijn
Uit: NRCHandelsblad, 18.11.2022

 

Direct link: https://caidinh.com/Archiefpagina/Cultuurmaatschappij/dezuidaswerdopgevolgd.html


Cái Đình - 2022