Florence Junes

Tandarts in Saigon

Soms moet men beslissingen nemen in het leven, de ene keer al wat belangrijker dan de andere en soms krijg je gewoon de kans om een avontuur te beleven…

Mijn man en ik hebben altijd al heel graag gereisd en we hielden steeds in ons achterhoofd dat we ooit misschien wel in het buitenland zouden gaan werken. Maar voor je het weet koop je een praktijk, een huis, 2 kinderen,… en schuift dat idee steeds verder weg. Tot de bal ineens wel heel snel aan het rollen ging op het werk van mijn man: hij werd geselecteerd…voor Vietnam! Dat was even slikken, want bij Vietnam kon ik me enkel groene rijstvelden en kegelvormige hoedjes voorstellen…

In mei 2008 zijn we een kijkje komen nemen en de sfeer in Ho Chi Minh City beviel ons eerlijk gezegd meteen. Mijn man startte in augustus en 2 maanden later ben ik gevolgd met onze 2 kindjes.

Dan sta je hier, je hebt heel je hebben en houden in een container gestoken en moet dat in je nieuw huis een nieuwe plaats geven. Je moet op zoek naar alles, want ALLES is hier anders! Dat is iets wat ik nog elke dag bedenk. Gelukkig vaak ook in de goede zin. Je hebt hier om te beginnen geen supermarkten, je gaat naar de markt op straat of naar de overdekte Chinese markten. Heel gewone dingen blijken hier gewoon niet te bestaan, zoals een wasdraad! Uiteindelijk vind je alternatieven en besef je dat er voor het gebrek aan voor ons normale voorwerpen vaak een reden is. Zo ben ik weken op zoek gegaan naar Ikea-achtige boekenkasten. Hier is geen Ikea, wegens te duur voor de lokale bevolking (!) en de meeste mensen hebben geen boekenkast omdat ze simpelweg geen boeken hebben en geen plaats voor een kast. Wanneer een jong koppel trouwt, gaan ze inwonen bij de ouders van de man, waar alle schoonbroers en –zussen, grootouders, neven en nichten ook wonen. Dat blijkt wel een handig systeem te zijn voor onder andere kinderopvang en bejaardenhulp!!!

En natuurlijk, een tandarts blijft een tandarts en ik wou hier toch ook zeker werken. Maar dat leek ook weer eenvoudiger dan het is. Ik had al een aantal mooie moderne (westerse) praktijken opgespoord en stuurde dus sollicitaties uit. Het ene ziekenhuis antwoordde niet, het andere sloot net zijn tandheelkundige afdeling, een derde leek me te ver van huis. Dan maar bij de privépraktijken proberen en hier had ik wel snel goede contacten. Ik moest mijn werkvergunning wel eerst regelen. Dat is een onvoorstelbare papierwinkel! Al mijn officiële documenten uit België moesten vertaald en gelegaliseerd worden, in België en hier op het consulaat. Uiteindelijk ben ik nu werkzaam in een prachtige groepspraktijk onder leiding van een Franse tandarts en zijn Vietnamese echtgenote. Ze hebben maar liefst 3 praktijken en ik werk in de locatie voor expats, toeristen en Vietnamezen die een westerse tandarts willen. Ze is heel centraal gelegen en vanuit ‘mijn kabinet' heb ik zicht op een stadspark. Het is een oud huis met 4 verdiepingen dat volledig verbouwd is en er staan 6 stoelen. De apparatuur en materialen zijn helemaal zoals wij die kennen en bovendien loopt er een heel team van – zeer bekwame - assistentes en receptionistes rond. Ik ben dus zeer blij dat ik hier verder kan werken, al is ook dat toch anders dan in België. Ik werk deeltijds, heb daardoor ook minder stress en meer plezier in het werk. Voor alles wordt meer tijd uitgetrokken en je kan nog gezellig een praatje maken met de patiënt, want ook zij hebben altijd interessante verhalen.

Ondertussen zijn we hier al goed ingeburgerd en hebben we al leuke mensen leren kennen. Vorig weekend was er een voetbalmatch België – Nederland; het was blijkbaar jaren geleden maar de Belgen wonnen met 3-0. En dat is natuurlijk uitbundig gevierd met rechtstreeks ingevlogen mosselen en frietjes!!!

In de vrije tijd proberen we nu de regio zo veel mogelijk te verkennen. We zijn net terug van Ankor Wat in Cambodja. Deze zomer staat het noorden van Vietnam op het programma...

Florence Junes
(Uit: ContactPunt, nummer mei 2009)