Ashgan El-Hamus

Ik voel me net Tom Hanks. Opgesloten in The Terminal voor ongestelde vrouwen

Ashgan El-Hamus. ©Agata Nowicka

Een jaar lang werkte ik aan een korte film over ongesteldheid en ineens, op een vliegveld in Vietnam, werd ik herinnerd aan het waarom. Het was dat loze moment voor het boarden, maar ik had een duidelijke missie. Die tijd van de maand, witte broek aan en geen tampons in m’n tas. Hij ging zitten, bestelde vast mijn koffie, want zo terug: even tampons kopen, hoe lang kan het duren? In de eerste vijf winkels zie ik ze niet staan, dus vraag ik het aan elke verkoopster, maar ik krijg van iedereen dezelfde reactie: te rode wangen en overdreven snel hoofdschudden.

Pas als ik bij vrouw nummer vier ben aangeland, begin ik te begrijpen dat we niet mogen uitspreken dat we ongesteld worden, en ineens voel ik me net Tom Hanks. Opgesloten in The Terminal voor ongestelde vrouwen. Het is pas bij vrouw vijf, mijn favoriete vrouw van het hele vliegveld, dat, nadat er nog vier vrouwen bij het hele gedoe betrokken worden, er, alsof we middenin een drugsdeal zitten, een pakje maandverband uit een stiekeme doos uit een stiekem magazijn wordt gepakt. Dat hebben ze natuurlijk liever niet in de winkels staan, legt vrouw vijf uit. Ik loop weg, de buit eindelijk binnen, en denk, ‘natuurlijk’? ‘Natuurlijk’ is toch vooral het bloed dat op dit moment een weg naar buiten vindt, niet de hoeveelheid aan rode wangen die ik net heb moeten trotseren. Ik weet weer waarom ik een film maak over bloed, en hoop dat deze vrouwen binnenkort ook zonder rode wangen een pak tampons kunnen kopen, of twee.

Ik ben inmiddels een week thuis, op de bank, in de kou. Thuis waar ik films mag maken over ongesteldheid, waar tampons in de etalages staan, thuis waar ik me niet hoef te schamen voor mijn natuur en waar mannen net zulke progressieve feministen zijn als vrouwen. Toch?

Maar het duurt niet lang of de schaamte haalt me ook thuis in. Ik beland in een televisieprogramma op NPO 1, waarin vrouwen onder het mom van een ‘grappig’ experiment, als een kudde schapen worden onderverdeeld in twee tribunes, met daarop twee groepen: de ‘mooie’ vrouwen en de ‘gewone’ vrouwen. Groepen gekozen door mannen. Het programma zou de verschillen tussen tegenovergestelde types op komische wijze in kaart brengen en de twee mannelijke presentatoren lachen zich schaamteloos door het experiment heen.

Een experiment waarin op landelijke televisie vrouwen worden gekeurd door dronken mannen. Beste redactie, ‘gewone vrouwen’ en ‘mooie vrouwen’ zijn geen tegenovergestelde types. Voor zover ik weet zijn, godzijdank, alle vrouwen ‘gewone vrouwen’, en is ongelijkheid niet iets om schaapachtig om te staan lachen op Nederlandse tv. Ik bedenk me dat er een brainstorm is geweest met te veel eierkoeken en een overvloed aan koffie, waarin iemand met een volle mond besloot dat dit een leuk experiment zou zijn om een zak geld tegenaan te smijten. Ik zou nu geloof ik liever vastzitten in The Terminal voor ongestelde vrouwen.

Het is 2020 en in Vietnam kun je maandverband alleen maar stiekem kopen, er worden geen vrouwen genomineerd voor de Oscars, en via Nederlandse televisie voedden we meisjes op met het idee dat (dronken) mannen bepalen of je onder het kopje ‘mooi’ of ‘gewoon’ valt. Het is 2020. We horen meisjes op te voeden met het idee dat het nooit iets uit zal maken wat dronken (of nuchtere) mannen van je vinden, en te zorgen dat diezelfde meisjes genomineerd worden voor grote filmprijzen. Alleen zo zullen tampons winnen van schaamte en binnen de kortste keren schitteren in Vietnamese etalages.

.

Ashgan El-Hamus
Uit: Het Parool, 19/02/2020