Nguyễn Hiền

De mysterieuze mwanahiti

Op ons vijfde huwelijksjubileum kwam Marion met een cadeautje, verpakt in rose papier: ‘Gefeliciteerd. Ik hoop dat het jullie deze keer lukt,' glimlachtte ze geheimzinnig en veelzeggend. Ik pakte het doosje uit. Een bruin houten popje, met een raar, punkig kopje. ‘Een mwanahiti,' zei Marion. ‘Ik heb dit speciaal voor jullie gekocht toen wij in Tanzania waren.' Ze vertelde mij over de traditie van een volksstam in Tanzania, waar meisjes, nadat ze de eerste keer ‘naar de rivier gaan'(1), een mwanahiti van hun moeder krijgen die ze als hun eigen kind moeten verzorgen. De mwanahiti zal haar vruchtbaarheid brengen. Ach! Weer een blabla-verhaal van een verkoopster in een toeristisch dorpje, dacht ik. Maar Martin vond de houten pop wel grappig. Met Tipp-Ex tekende hij twee overdreven grote ogen erbij en wij zetten hem op de boekenkast in een hoek van onze slaapkamer.

Op een nacht viel de stroom uit toen wij elkaar lagen te knuffelen. Doodstil binnen. Muisstil buiten. Een goed geïsoleerd huis leek nu op een graf. Opeens schrok me lam van een knagend geluid, ergens in de kamer. Een muis de kamer binnengeslopen, vroeg ik me af. Toevallig keek ik naar de boekenkast en zag twee vage witte ogen. Zwetend en bevend schreeuwde ik moord en brand. Martin trachtte mij vergeefs te kalmeren. ‘Dat is de mwanahiti, schat.' Hij draaide de pop om en zocht een kaars. Na een poosje blies hij het uit. ‘Ik wil niet dat wij straks geroosterde varkens gaan worden.' Nog geen minuut later kwam het mysterieuze knagende geluid weer terug. Ik vroeg Martin of hij dat ook hoorde. Nee, 'ik hoor alleen jouw bonkende hart,' grapte hij. Toch nog een keer kaars aan, kaars uit. Uiteindelijk had een vrijpartij onder kaarslicht mij tot rust gebracht. Na drie dagen met dezelfde ellende was ik totaal kapot. Martin lachtte mij uit en zei dat ik aan paranoia leed. Om mij tevreden te stellen doorzocht hij samen met mij de volgende dag de hele slaapkamer. Muizen noch keutels gezien. Totdat ik bij toeval de mwanahiti pakte, en een paar bruine korrels eruit zag stromen. Met een harde tik kwam een stel houtwormen te voorschijn. De twee illegale Tanzaniaanse verstekelingen werden direkt op een brute wijze geëxecuteerd zonder een kans te krijgen hun paspoorten te overleggen.

Twee maanden later belde ik Marion op. ‘Bedankt voor de mwanahiti.' ‘Zie je wel? Ik heb al tegen jou gezegd. ‘t Werkt.' Wat werkt? De mwanahiti, de geest van de onbekende Tanzaniaanse vrouw, de vrijpartijen of de doodgewone houtwormen?

Nguyễn Hiền

_______
(1) Ongesteld zijn