Cao Xuân Tứ

Amsterdam

is amberkleurige lippen
die een azuurblauwe hemel kussen
honinggeel zonlicht
dat over rottende-tanden-gevels raast
gekooide stenen vogels
met veren van mos, ze klampen zich aan de bolle daken
donkerbruine tafels en stoelen
zigzagsgewijze winkels en restaurants
de keukens 's middags nog zonder rook en vuur
de mensen staren in gedachten verzonken naar de stenen
is het diamanten halssnoer dat om de kerktoren hangt
het ontspannen seizoen van kastanjebloemenregen
die zachtjes Anne Frank's slaap doordrenkt
Descartes die zichzelf alsmaar vragen stelt
tot de nacht niet meer uit zijn ogen kan kijken
is ruimte
is Rembrandt met zijn pokdalig gezicht
rode en groene lichtjes die de gracht in duiken
de melk die je borsten doet zwellen, eens droogt het moeder uit
woorden die zelf splitsen
in uitroeptekens, vraagtekens, punten en komma's
is de moessons ginds aan de andere kant
mijlenver aan deze kant
is een gebied lager dan de zee
een mensenleven

Origineel: Amsterdam – Cao Xuân Tứ
Vertaald door: Nguyễn Hiền & Linde Voûte