Lam Ngo

In het licht van de dialectiek

Ik heb het vermoeden dat mijn waarde luisteraars in de afgelopen 3 jaar langzamerhand een bepaald beeld over mij hebben gevormd. Dat van een boeddhistische bootvluchteling uit Vietnam zal er zeker deel van uitmaken. Een consequentie daarvan is dat ik op zijn zachtst gezegd het communisme niet omarm.

Maar vergis u niet. Ik heb op een communistische universiteit  gezeten, waar ik elk studiejaar een maand lang politieke vakken moest volgen. Het begon met de geschiedenis van de communistische partij van Vietnam. Daarna kwamen vakken als Een inleiding tot het Marxisme-Leninisme, de politieke economie en het wetenschappelijk socialisme.

Ons werd voorgehouden dat de marxistisch-leninistische politieke economie een machtig ideologisch wapen is in handen van de arbeidersklasse in haar strijd tegen de kapitalistische onderdrukking.  De onderbouwing hiervan was het wetenschappelijk socialisme. Dit was gebaseerd op de methode van het dialectisch materialisme en het historisch materialisme, om het proces van de socialistische revolutie te interpreteren. In ieder geval zou dit uiteindelijk leiden tot de totale bevrijding van de mensen en de maatschappij.

Deze theorie had ongetwijfeld invloed op veel jonge studenten, die toen vaak de droom van een ideale maatschappij koesterden. Ik besefte in die tijd gelukkig al dat deze ideale samenleving een utopie was. Want mijn vader was in zijn jonge jaren dezelfde utopie óók al voorgehouden. Het grote verschil tussen theorie en praktijk werd mij in de loop der jaren steeds duidelijker. Van gedesillusioneerd raken, was bij mij geen sprake, want ik had om te beginnen al weinig illusies.

Wat ik wel voel, is boosheid over het feit dat er mensen zijn die misbruik maken van deze goed in elkaar zittende, maar wel verouderde filosofie, om aan de macht te komen en te blijven.

Toch zijn er dingen uit mijn verloren studiejaren die ik me ook nu nog graag voor ogen houd. Een daarvan is de marxistische visie op ontwikkeling, namelijk de dialectiek.

Een aantal jaren geleden had ik er zelfs niet aan durven denken dat het machtige communistische blok ooit uiteen zou vallen. Nu zie ik dat er steeds meer mensen in Vietnam hun mening durven uit te spreken zonder angst voor represailles van de regering.

Deze groep is nog klein, maar ik zie telkens weer dat als er iemand in de gevangenis belandt, anderen opstaan om zijn of haar plaats in te nemen. In het licht van de dialectiek durf ik nu te zeggen dat er ooit een druppel komt die de emmer zal doen overlopen.

Ik hoop alleen dat het politbureau in Vietnam zoveel inzicht heeft in de leer van hun geestelijke vader dat men besluit om de democratie in te voeren voordat, zoals het heet, “de kruik in het water zal barsten”.

Lam Ngo
Uit: BOS 16/04/2011