Lam Ngo

Dertig jaar geleden

Het Westers nieuwjaar is net achter de rug. Nu ben ik al weer bezig met de voorbereiding voor het Vietnamees nieuwjaar. Het Tet-feest valt dit jaar op donderdag ­3 februari.
Ik kan u vertellen dat dit een belangrijk jaar voor mij is, want precies dertig jaar geleden ben ik als bootvluchteling uit Vietnam vertrokken. Na dagen lang dobberen in de Zuid-Chinese zee werd onze kleine boot op een nacht gered door het containerschip Nedlloyd Hoorn.

Nadat de Nedlloyd Hoorn een touwladder naar ons bootje liet zakken, klommen wij achter elkaar - met een beetje hulp van de bemanning - omhoog naar het dek van dit enorme schip. Daar werden wij goed ontvangen. Omdat het schip verder moest, besloot de kapitein om ons in Singapore aan land te brengen. Een dag later stapte ik op blote voeten het vluchtelingenkamp aan Hawkins Road in Singapore binnen. Mijn schoenen was ik bij onze redding kwijtgeraakt. Drie maanden in het vluchtelingenkamp was lang, maar ik had wel een plezierige tijd. Ik wist dat het niet lang meer zou duren voor ik een nieuw leven kon gaan opbouwen. Ik heb in het kamp taallessen gevolgd die door enkele Nederlandse ex-pats werden verzorgd. Zodra de formaliteiten waren geregeld, vloog ik naar Nederland.

Inmiddels woon ik hier al veel langer dan ik ooit in Vietnam heb gewoond. Vietnam is nu voor mij vooral een land van herinnering, het land waarin ik - ondanks de oorlogsjaren - toch een vrolijke jeugd heb doorgebracht. Maar ook het land waarin ik na afloop van die oorlog veel leed heb ervaren. De arrogantie van de communistische leiders leidde het land toen bijna tot aan de afgrond.

Hoe ik het leven in Nederland heb ervaren? Ondanks de lange periode van bijna dertig jaar, beleef ik het allemaal alsof het toch nog het heden is. Het jaar 1981 was voor mij de scheidslijn tussen het verleden en het heden. Blijkbaar ben ik de afgelopen drie decennia constant bezig met doorgaan. Doorgaan met mijn studie, doorgaan met mijn werk en doorgaan met de opbouw van een gezin en de opvoeding van de kinderen. Ik heb hierdoor misschien een relatief druk bestaan, omdat het vooruitgaan voor mij onbewust een norm is geworden.
Daar is niets mis mee, denk ik, zolang men het leven over het algemeen maar met plezier ervaart.

Lam Ngo
(Uit: BOS, 22/01/2011)