Pham Kim Luan

Het verhaal van Trang Hang

Inleiding: Pham Kim Luan (PKL) interviewt Trang Hang (TH),
een ondernemende moeder van drie kinderen. Hang kwam naar Nederland toen zij acht jaar oud was.

PKL: Allereerst dank ik je voor het geven van dit interview. Kan je jezelf in het kort voorstellen aan de lezers?

TH: Mijn naam is Trang Hang en in Nederlandse termen, bijna Sarah komend jaar en moeder van 3 kinderen. Vanaf mijn 13de had ik al plannen om energietechniek te gaan studeren en terug te gaan naar Vietnam om het land op te bouwen. Op mijn 20ste ben ik voor het eerst teruggegaan  en zag allerlei kabels over en heen weer door de lucht hangen en de stroom viel er om de haverklap uit. Daardoor wist ik zeker dat ik energietechniek zou gaan studeren. Ik heb inderdaad Energietechniek gestudeerd, maar ik ben niet teruggegaan naar Vietnam omdat ik een leuke baan bij Microsoft vond. Na 11 jaar heb ik ervoor gekozen om samen met mijn partner een energiebedrijf op te bouwen. Terug naar de energie. Tenslotte kun je overal een land opbouwen en mijn band met Nederland is hechter dan de band met Vietnam.

PKL: Wanneer en via welke weg ben je gekomen in Nederland ? Hoe oud was je toen?

TH: We zijn in 1980 met een boot gevlucht. Eerst  werden we in een klein “mandje” naar een eiland in de buurt van Nha Trang gebracht. Daar zouden we verzamelen. Toen iedereen er was (30 man), zijn we met een grote boot uitgevaren. We hebben maar drie dagen op zee gevaren toen een klein vliegtuig ons zag en eten naar ons afwierp. Later kwam een groot vrachtschip (Nedlloyd) langs gevaren dat ons oppikte en naar Hong Kong bracht. Daar hebben we  een maand gezeten, daarna gingen we met  het  vliegtuig naar Nederland. Ik was 8 toen wij vluchtten.

PKL: Wat was je eerste indruk over Nederland?

TH: We kwamen in de zomer… in juli net toen de schoolvakantie eindigde. We verbleven  in een hotel in Tilburg, tegenover het Centraal Station.  We hadden één kamer waar mijn ouders, mijn zusje en ik verbleven, voor een jaar. We moesten in de zomervakantie Nederlands leren. Wij zaten in Vietnam al op school. Ik was acht en kon al schrijven en rekenen. Ik mocht in groep 3 beginnen, eigenlijk moest iedereen lager beginnen. Ik kan me goed herinneren dat ik honderdmaal  ‘boom roos vis vuur’ heb geschreven met de plaatjes er bij, dus het was op zich wel te doen. Ik was kind en paste me makkelijk aan, denk ik. Het was een beetje anders dan in Vietnam, de regels op school waren veel minder strikt. Als de juf binnenkwam stond je niet met zijn allen op om te zeggen ‘Goedemorgen juf’. De klassen waren volgens mij ook wat kleiner. Je werkte soms ook in groepjes wat ik niet kon herinneren van Vietnam en ook had je andere materialen om mee te werken (en niet alleen uit boeken). De kinderen wisten ook hoe de juf heet. Ik kan me niet herinneren dat ik wist hoe mijn juf in Vietnam heette. Volgens mij is er veel meer afstand in het onderwijs in Vietnam.

PKL: Heb je enige herinneringen over Việt Nam?

TH: Ja meer jeugdherinneringen. We hadden 3 maanden zomervakantie i.p.v. losse vakanties. Onze ouders moesten werken dus werden we met andere neven en nichten naar onze oma gebracht. We letten op elkaar. We woonden dichtbij het strand (nog geen 5 min lopen) en we hadden ook een grote tuin dus we speelden met elkaar en we bleven bijna 3 maanden bij elkaar.

PKL: Wat heb je gedaan na de middelbare school?

TH: Mts, Hts en TU gedaan, alle 3 richting Elektrotechniek en afgestudeerd  in Energietechniek. Lange weg gegaan…maar ook veel gewerkt om mijn studies en kamers te betalen. Ik wilde niet dat mijn ouders moesten betalen dus ik heb alles aangepakt van bollen pellen, postbezorger tot onderhoudsmonteur op zaterdag, zondag en alle vakanties.

PKL: Kan je iets vertellen over je werk, jouw gerealiseerde projecten waar je erg trots op bent of iets waarvan je denkt dat het beter had gekund?

TH: Alles kan altijd beter. Ik heb de technische studies doorgezet ondanks dat mijn vader bang was voor hoogspanning techniek. Veel te gevaarlijk. Tijdens een stage bij de PNEM zijn er inderdaad twee doden gevallen doordat iemand de schakelaar omzette terwijl mensen aan het werk waren. Zelf heb ik ook tweemaal een elektrische schok gekregen waardoor ik wel voorzichtiger met elektra en hoogspanning ben geworden.

Ondanks mijn technische studie en het feit dat ik van techniek houd, houd ik ook van creativiteit. Ik heb bijna 18 jaar geleden een kinderboek geschreven en uitgegeven, ‘Emy’s  droomreis’.  Ik wilde er een serie van maken. Ik ben ooit met het verhaal begonnen toen ik 18 was. Het ging over een meisje dat met een internet mannetje (Web) naar verschillende landen reist. Ik heb het op mijn 30ste afgemaakt. Ik wilde een serie maken waarbij kinderen op een speelse manier verschillende culturen konden leren kennen,  en daarbij stond een feest van dat land centraal. Ik wilde daarna nog doorgaan maar het is nooit meer van gekomen.  Ik heb een tekenaar gevonden die  zonder vergoeding wilde tekenen. De winst van het boek werd gedoneerd. Ik heb dit naast mijn werk bij Microsoft gedaan. Ik heb daar 12 jaar gewerkt. Het is heel mooi hoe een bedrijf het beste uit je kan halen, en alles voor je over heeft, maar het is ook heel hard werken. Het is heel dynamisch en de techniek gaat sneller dan ik met mijn ogen kan knipperen. Waarschijnlijk zou  ik bij Microsoft gebleven zijn als ik mijn partner niet had gevonden. Hij had een eigen bedrijf en ik wilde hem graag ondersteunen om zijn doel te bereiken.

Elfjarige Trang Hang en nu

PKL: Wat zijn je ambities en je toekomstige plannen?

TH: Doordat ik een andere missie en een eigen visie heb m.b.t. de basis  van een energiebedrijf, ben ik het eigen bedrijf van de partner uitgestapt en heb ik besloten om mijn eigen vergunning aan te vragen en het op mijn manier te doen. Ik geloof in de kracht van samenwerken, elkaar niet te zien als concurrenten maar elkaar vanuit expertise op te zoeken en dat te bundelen.  Verder geloof ik ook dat er waardering moet zijn voor alle lagen binnen een bedrijf  want zij zijn de stille motor achter elk onderneming. Ik wil ook mensen die opnieuw willen deelnemen aan de maatschappij  een kans geven om terug te komen en samen energie-armoede bestrijden (niet alleen, maar in samenwerking met verschillende organisaties en stichtingen). Ik wil zelf een stichting opzetten en kijken of we met ons allen een vangnet kunnen creëren omdat energie ook een basisbehoefte is.  Daar wil ik me voor inzetten.

Ik ben een bootvluchtelinge uit Vietnam. Ik ben dankbaar voor de kansen die ik in Nederland heb gekregen en wil iets blijvends en moois terug doen. Iets geven aan een land dat mij kansen gaf en opnam.

PKL: Onderhoud je nog contact met andere Vietnamese Nederlanders of de Vietnamezen die naar Nederland komen om te studeren?

TH: Op de universiteit in Delft hebben ze ‘Nhóm Trẻ Delft’ opgezet. Zo heb ik met de meesten nog contact, en we zitten in een whatsapp groep. Omdat we allemaal gezinnen en werk hebben, is er niet genoeg ruimte om elkaar vaak te zien maar we proberen wel een reünie op te zetten om elkaar toch te ontmoeten.

PKL: Merk je het verschil tussen je opvoedingswijze aan je kinderen en de opvoeding die je hebt gekregen van je ouders? Wat zijn volgens jou de plus en minpunten, cultureel gezien?

TH: Ja, ik wil dat de kinderen meer vrijheid krijgen om zichzelf te ontwikkelen maar ik wil dat ze ook de juiste normen en waarden mee krijgen. Die balans is heel moeilijk te vinden. Ik vind dat je trots mag  zijn op je wortels en die niet moet verloochenen. Ik ben geworden wie ik ben omdat ik weet waar ik vandaan kom. Hard werken, respect tonen jegens mijn ouders en het beste uit je zelf halen. Als je weet dat je gekomen met bijna niets meer dan jezelf,  weet je ook dat je altijd op jezelf  kan terug vallen.

PKL: Ben je terug naar Việt Nam geweest? Voel je nog enige binding met Việt Nam?

TH: Ik ben een paar keer terug gegaan, maar merk dat ik  in Nederland ben geïntegreerd en me persoonlijk ontwikkeld heb. Directheid, minder hiërarchie, regels (bijv. niet door rood rijden) en afspraken nakomen, op tijd komen en dergelijke… er zijn zoveel punten waarbij je toch een groot verschil ziet tussen oost en west. Hierdoor is het bijna niet mogelijk om terug  te keren naar Vietnam  als het bijvoorbeeld om werk gaat.  Mijn werkmentaliteit is een mix van Vietnamese wilskracht en Nederlandse toewijding en dat maakt mij tot wie ik ben, Trang. Toch voel ik me wel degelijk verbonden aan Vietnam als ik daar ben. De mensen, de rijstvelden….de straatverkopers…ik kan het niet echt beschrijven maar in mijn hart voel ik een binding. Zakelijk gezien kan ik niet in Vietnam opereren zoals ik dat voor ogen heb.  Net als bij een scheiding, je kan nog zoveel van iemand houden maar soms kan je gewoon niet leven met andere waarden, normen en principes. Tijd om mijn eigen koers te varen.

.

Pham Kim Luan
Bron: Onvertelde Verhalen, 02.01.2022

Direct link: https://caidinh.com/Archiefpagina/Cultuurmaatschappij/Interview/hetverhaalvantranghang.htm