Hien Nguyen

Reunie van Smit-Lloyd 14B na 30 jaar

In de nacht van 04 op 05 juni 1980 vertrok een 12 meterlang visserbootje met 54 vluchtelingen uit My Tho. Veel van hen hadden toen helemaal geen idee waar ze terecht zouden komen. Voor hun was de vrijheid de prioriteit nummer één. Twee dagen later, toen hun boot in de woedende zee ronddobberde, werden ze – nu uitgeput door de grote storm – door het Nederlandse schip Smit-Lloyd 14B opgepikt, en twee maanden later zetten de eerste vluchtelingen van die boot de eerste stap in Nederland, hun tweede vaderland. In het opvangcentrum Steenwijkerwold (ligt tussen Meppel en Heerenveen) kwamen ze voor het eerst in contact met de Nederlandse samenleving, met de eerste Nederlandse les “Ik ben Nam. Hoe heet jij?”. Hoewel ze mooie herinnering hebben over die gelukkige tijd en soms dankbaarheid aan de goedhartige Nederlanders wilden tonen, hebben veel vluchtelingen al jarenlang de medewerkers van het opvangcentrum, en vooral de kapitein Cor de Graaf – de redder – nooit meer gezien.

Het heeft 30 jaar geduurd voordat een groep uit de gevluchte Vietnamezen van 'Smit-Lloyd 14B' een initiatief heeft genomen een bijzonder reünie te organiseren. Het speurwerk mocht dan beginnen en langzaamaan kwamen ze in contact met een aantal gastgezinnen, ex-medewerk(st)ers van het opvangcentrum en in het bijzonder de kapitein van Smit-Lloyd 14B, Cor de Graaf. Het is uiteindelijk zover. Op 27.06.2010 komt een klein 100 mensen bijeeen in de feestelijk versierde zaal van het Olympus College (Arnhem). Intussen zijn al 30 jaar voorbijgegaan, een meerendeel van hun heeft nu grijs haar, maar de situatie van toen staat nog steeds in hun geheugen gegrift, blijkbaar. Er komen ook families uit de VS en uit Frankrijk. Kapitein Cor de Graaf is als een held ontvangen, met bloemen en applaus en flitslicht. Een TV-ploeg van SBS6 volgt zijn stappen richting de banner ‘Welkom’, de entree naar de zaal. De oude kapitein, met een onophoudelijke glimlach, krijgt de eer de reünietaart, met erop het beeld van 'zijn schip van toen', te snijden. Geëmotioneerd vertelde Cor in de speech het verhaal rond 'dat moment' en zijn motivatie tot de reddingsactie: "...je weet als je het niet doet, is het einde verhaal...". Ook vertellen een ex-maatschappelijke werkster van het opvangcentrum Steenwijkerwold en enkele gastgezinnen over de ervaring met die groep Vietnamezen. De grappigste annecdoten zijn uit de kast gehaald: de moeite bij menig Vietnamezen om de klank 'ui' correct uit te spreken, de bezoeken waarbij thee en loempia’s rijkelijk geserveerd zijn, enz. Maar een ding is duidelijk: door de gastvrijheid van de Nederlanders, door het goede opvangen en goed begeleiden toentertijd hebben veel Vietnamezen uit de Smit-Lloyd 14B succesvol hun carrière weten op te bouwen. Zelfstandige ondernemingen, naaiateliers, afhaalrestaurants, loempia's krammen, meubelzaken enz..., sommige mensen bekleden nu topfunctie in grote (multinationale) bedrijven. Integratie is ook te zien bij de gemengde huwelijken.

Onder het genot van heerlijke exotische gerechten en naar gezellige (voornamelijk Vietnamese) muziek luisteren, is overal gekletst en gelachen. Na een dans-avond nemen de gasten afscheid van elkaar, met het besef dat zulke hartroerende, onvergetelijke momenten in je leven maar zelden voorkomen.

Hien Nguyen
(06/2010)