Peter Kemperman

Pieter Meulendijks is helemaal in de ban van Vietnam

Pieter Meulendijks gaf net zo makkelijk een les geschiedenis als dat hij later een complete school leidde.
Vraag hem iets over rock- of folkmuziek en grote kans dat hij het antwoord weet.
Net zo imposant als zijn cd-verzameling is zijn Vietnam-bibliotheek.
Dan is hij ook nog marathonloper met op zijn naam tijden van onder de drie uur.
,,Ik ben graag bezig”, zegt hij over zichzelf.

Pieter Meulendijks. ,,Als ik eenmaal ergens mijn tanden in zet, laat ik niet meer los.” ©ROH

Zijn eerste boek over Vietnam telde liefst 932 pagina’s. Je zou denken dat Pieter Meulendijks (69) daarmee alles wel heeft verteld over dit Aziatische land, maar niets is minder waar.

Zijn derde boek ligt binnenkort in de winkel en daar komt dan zeker nog een vierde achteraan. ,,Dan is het klaar”, zegt de geboren Brabander, die nu alweer enige jaren in zijn hooggelegen appartement aan de Braamweg profiteert van ‘het mooiste uitzicht over Arnhem’. ,,Daar geniet ik enorm van. Maar ik zit ook graag uren achtereen te schrijven in mijn werkkamer.”

Een nieuw boek over Vietnam. Waarom toch?

,,Vooral omdat ik het zo leuk vind om te doen. Het was ook de reden dat ik op mijn 61ste ben gestopt als lid van de centrale directie van het Candea College in Duiven. Voordien was ik in de avonduren ook bezig met mijn passie geschiedenis, maar hele boeken schrijven, dat ging niet. Terwijl ik wel een brandend verlangen had.”

Het schrijven van boeken is een lucratieve bezigheid?

Lachend: ,,Absoluut niet! In mijn geval kost het alleen maar geld. Ik schrijf over een land, over geschiedenis. Die boeken worden wel gelezen, maar niet door honderdduizend mensen tegelijk. Daarnaast moet je reizen maken, jezelf documenteren. Ik heb inmiddels een hele wand vol met boeken over Vietnam. Wat denk je dat dat bij elkaar heeft gekost?”

Waarom die fascinatie voor Vietnam?

,,Meer dan drie miljoen burgers vonden de dood in de Vietnamoorlog. Een heel land werd verwoest, complete dorpen werden uitgemoord. Ik wilde antwoorden krijgen op alle vragen die ik had. En als ik eenmaal ergens mijn tanden in zet, laat ik niet meer los. Uiteindelijk ben ik als historicus gepromoveerd op de geschiedenis van Vietnam.”

Wat bent u vooral te weten gekomen?

,,Dat die hele Vietnamoorlog een volstrekt overbodige oorlog is geweest, die vooral om het prestige van Amerika ging. Maar ook kan ik inmiddels zeggen dat het echt niet zo is dat de ene partij alleen maar goed is geweest en de andere slecht.”

Uw nieuwste boek ‘Verdrongen geschiedenis’ gaat over etnische minderheden en hun rol in de geschiedenis van Vietnam. U bent daarin opnieuw kritisch?

,,Absoluut. De etnische minderheden in Vietnam, en dan praat je over 53 verschillende bevolkingsgroepen, worden niet alleen achtergesteld, maar ook wordt hun geschiedenis verdraaid. Ik zie een parallel met Nederland, waarin een politicus als Baudet ons wil doen geloven dat wij voortkomen uit de boreale wereld, een tijdperk in Noordwest-Europa dat bijna 10.000 jaar geleden eindigde. Daarmee gaat hij volledig voorbij aan migratie, assimilatie en acculturatie. Mijn taak als leraar was vroeger om leerlingen kritisch te maken. Ik probeer nu hetzelfde te doen met mijn lezers. Wees niet te goedgelovig. Ga op onderzoek uit.”

U heeft diverse rondreizen gemaakt in Vietnam. Moeten wij in uw voetsporen treden?

,,Ik beveel dat warm aan. Vietnam is een prachtig, veilig land met een rijke cultuur. Ik wil er vooral ook bij zeggen: ga nu! Nu het oorspronkelijke leven er nog is. Vietnam kent een van de snelst groeiende economieën ter wereld en wordt steeds westerser. Maar het is nog geen Thailand. Als je er bent, ga dan vooral naar die minderheden in de bergachtige binnenlanden toe. Die mensen zijn zo vriendelijk. Aan de kust moet je goed uitkijken. Daar vind je soms Russische zuipoorden.”

En dan kan het in die binnenlanden zomaar zijn dat je een huwelijksaanzoek krijgt?

,,Dat is me één keer overkomen. ‘I want to marry you’, zei een lokale vrouw, niet eens zo oud, tegen mij. Ik zei dat ik al getrouwd was en wees naar mijn vrouw. ‘No problem’, antwoordde ze, ‘I kill her’. Uiteindelijk heb ik een kam van haar gekocht. Was ook goed.”

.

Peter Kemperman
Uit: De Gelderlander, 03.05.2019