Het Napalmmeisje

.

.

Kim Phuc Phan Thi woont tegenwoordig met haar man en twee volwassen zoons in Canada. Ze is meermalen gelauwerd voor haar inzet voor verzoening en wereldvrede en ontving onder meer zes eredoctoraten voor haar werk ter ondersteuning van jonge oorlogsslachtoffers wereldwijd

***

Het Napalmmeisje - Haar leven van vuur naar vrede

Inleiding

Oorlog en vrede

Ik droom al bijna tien jaar over dit boek. Misschien zelfs wel langer, als je de jaren meerekent waarin ik wel wilde schrijven, maar dat verlangen telkens wegduwde omdat mijn zoontjes al mijn aandacht opeisten. Als ze ouder zijn, ga ik mijn droom waarmaken, nam ik me voor, een overweging die paste bij mijn levensfase. Mijn zoons zijn nu ouder.

Denise Chong heeft een boek over mijn verhaal geschreven, The Girl in the Picture (vert. Het meisje van de foto). Dat is een goed en gedetailleerd verslag van de gevolgen van de Vietnamese burgeroorlog voor mij, dat vooral inzoomt op de beroemde foto waarop ik wegvlucht voor een napalmbombardement. Chong heeft gedegen werk geleverd wat de historische en geografische achtergrond, de bombardementen en de slachtoffers van de oorlog betreft. Maar daaronder bevond zich nog een verhaal, een goddelijk fundament dat zelfs ik decennialang niet heb opgepikt: geestelijke stapstenen die, zonder dat ik me ervan bewust was, de weg naar God vormden.

Het is dát verhaal dat ik hier wil vertellen. Ik wil vertellen van Gods trouw in de periode dat ik in de greep van een verlammende angst was. Ik wil vertellen over zijn goede zorgen toen ik geen schuilplaats had, en honger en kou leed. Ik wil vertellen dat Hij naar me op zoek was toen ik zelf nog dacht dat ik een onbeduidend en liefdeloos leven zou leiden. Maar bovenal wil ik vertellen van zijn vrede, ‘de vrede van God, die alle verstand te boven gaat’, de vrede die ons hart en onze gedachten bewaart in Christus Jezus. Want waar ik nog meer naar verlangde dan naar genezing van mijn wonden en hoop in mijn hart, was vrede voor mijn gekwelde ziel. Vrede! Ja, daar wilde ik over schrijven.

Juist doordat ik altijd zo sterk naar vrede heb verlangd en toen – wonder boven wonder – daadwerkelijk vrede mocht ervaren, is alles in mij nu gericht op een leven vanuit vrede. Ik wil me elke dag openstellen voor de vrede die God geeft, en haar mijn gedachten, daden en werk laten doortrekken, haar overal met me meedragen en uitdelen aan iedereen die ik ontmoet.

Dat houdt in dat ik de lezers die hopen hier een weloverwogen mening over de oorlog aan te treffen teleur moet stellen. Er is een tijd geweest dat ik er een dergelijke mening op na hield – een denktrant waar ik kort naar terugkeer als die perioden uit het verleden aan de orde komen – maar in de loop van de afgelopen vier decennia ben ik veel meer geïnteresseerd geraakt in het onderwerp vrede. Ik ben ervan overtuigd dat een nauwgezette studie van wat vrede is een veel sterker verbindend effect heeft dan het uitspitten van de verschrikkingen van de oorlog. Door samen, als een vreedzame samenleving, een vreedzaam leven te leiden kunnen we de problemen te lijf gaan.

Wat ik uiteindelijk wil bereiken met het vertellen van dit verhaal? Dat ook jij de vrede die ik heb gevonden ten volle zult leren kennen en beleven. Ik wil niets liever dan dat ik ooit, als we elkaar in de toekomst eens tegenkomen, van je hoor dat mijn verhaal je op de weg van de vrede heeft gewezen. Een groter compliment is niet mogelijk.

Voor je gaat lezen moet ik nog iets bekennen. Ik zou graag willen dat ik me bepaalde gebeurtenissen van veertig jaar geleden scherper kon herinneren. Misschien ligt het aan Gods barmhartig ingrijpen in mijn leven dat ik nu ik ga schrijven sommige taferelen en voorvallen niet goed kan reproduceren, ook na veel inspanning niet. Ik heb waar mogelijk navraag gedaan, in een poging de gang van zaken zo secuur mogelijk te kunnen weergeven, maar mijn verhaal is al zo vaak en door allerlei verschillende mensen verteld dat het niet anders kan dan dat sommige feiten op de volgende bladzijden niet helemaal overeenkomen met die andere verslagen. Toch sta ik achter wat ik heb geschreven.