Rindert Kromhout

Vietnam - het begin van een verhaal

Vietnam! Wat moesten we nou in Vietnam? Ik wist niets van dat land, niet eens waar het lag. Ja, in Azië, maar wáár in Azië? Hoe zag het land eruit? Wat voor mensen woonden er? Wat voor taal werd er gesproken?

Stomverbaasd keek ik mijn vader aan. Was het een grapje?

Kijk, dat we naar het buitenland zouden verhuizen, wist ik al een hele poos en mijn zus Tine en ik waren het ermee eens. Het computerbedrijf waar mijn vader werkte had kantoren over de hele wereld. Mijn vader werkte al twintig jaar in Amsterdam – logisch dat hij eens iets anders wilde. Mijn moeder was schilderes – zolang ze maar een atelier had, maakte het haar niet uit waar we woonden.

Toen mijn vader die avond vertelde dat het eindelijk zo ver was en dat we gingen emigreren, snapten Tine en ik meteen wat hij bedoelde. Italië was het lievelingsland van ons allemaal – we gingen er elke zomervakantie heen. Bovendien aten we thuis minstens twee keer in de week pizza en dronken mijn ouders altijd Italiaanse wijn. Mijn vader juichte harder voor AC Milan dan voor Ajax en mijn moeder was al jaren verliefd op de Italiaanse zanger Eros Ramazzotti. Dat was dus duidelijk. Zelf sprak ik een beetje Italiaans. Ik kon bijvoorbeeld zeggen: ‘Mi chiamo Ricardo,’ – ‘Ik heet Richard.’

‘Leuk,’ zei ik. ‘Italië. Gaan we in Rome wonen?’ Ik kende daar een ijsjeswinkel waar ze het lekkerste ijs van de wereld verkochten.

‘Forza Italia!’ zei Tine. ‘Ciao, bello ragazzo.’ Ze giechelde.

Mijn vader fronste. ‘Italië? Hoe komen jullie daar nou bij? We gaan naar Vietnam.’

‘Vietnam! Vinden jullie het geen geweldige verrassing?’ zei mijn moeder.

Huh?

Nou, zo is dit avontuur dus begonnen, op een kille dinsdagavond in april…

Rindert Kromhout