Nhung Dam

Lief zijn voor jezelf, wie heeft daar tijd voor?

‘Nee, er is niets met je hart, jij heb gewoon heel veel stress,’ zei mijn huisarts. Zo zat ik opeens bij de psycholoog. Ik moest een hoop dingen in m’n leven rigoureus aanpassen (minder fanatiek zijn), maar de meeste moeite had ik met één specifieke opdracht.

De psychologe stond voor een leeg whiteboard en vroeg: ‘wat voor liefs ga je voor jezelf doen?’ Ik had geen idee waar ze het over had. ‘Ehm… eindelijk die bak met administratie wegwerken… nee? Mijn dubbele reisverzekering opzeggen … ook niet? De koelkast schimmelvrij schrobben?’ Ik moest mijn psychologe bekennen dat ik op onbekend terrein was: ‘Wat doe jíj dan?’ Zonder moeite schreef ze een lijst van activiteiten op. Het klonk nog onmogelijker dan de Mount Everest beklimmen, alsof ik een kier in het universum moest openscheuren om daar een stil plekje voor mezelf te vinden.

Lief zijn voor jezelf, ik dacht dat het een slogan was om je iets aan te smeren. Want wees eerlijk: wie had hier tijd voor? Was het niet specifiek bedoeld voor vrouwen van een bepaalde leeftijd die hun haar plotsklaps kort knippen en hun fietsen met plastic gerbera’s versieren? Bij mensen die lief zijn voor zichzelf, moet ik toch echt denken aan die ene voordringer bij de kassa met een blik: nu is het míjn tijd, er is me in m’n leven al genoeg onrecht aangedaan.

Ik appte mijn vrienden: ‘Wat doen jullie?’ Binnen een minuut stuurden ze me hele waslijsten terug. Ze kochten allemaal weleens online iets nutteloos, stonden extra lang onder de douche, deden even niets (?!), stekten plantjes of deden overdag dutjes op de bank. De lijsten waren oneindig en iedereen deed het dus, dat lief zijn voor zichzelf. Ik voelde me achtergesteld, alsof ik onderweg een afslag had gemist. Mijn vrienden waren geen amateurs, een was zelfs een vergevorderde met: ‘Ik maak elke week een afspraak met mezelf en daar komt zelfs Obama, de Paus of Bob Dylan niet tussen.’

Ik had niet alleen mijn leven maximaal efficiënt ingedeeld, alles moest ook nut hebben, ergens toe leiden. Gewoon douchen? Nee, koud douchen. Tijdschriftje lezen? Nee, Paustovksy uitlezen. Op de bank een stukje chocola eten? Poeh, de enige reden dat ik een bank heb gekocht was omdat een vriend op mijn verjaardag zei: ‘tis echt raar dat jij geen bank hebt.’ Het was me eigenlijk niet opgevallen.

Dus.

Ik ga lief zijn voor mezelf, m’n creditcard ligt klaar om dat gat in het universum te vinden. En morgen ga ik als een gepensioneerde in het zwembad iedereen op de zenuwen werken door heel, héél langzaam in de snelste baan voor borstcrawl te dobberen. In mijn dagboek heb ik mezelf overigens een 10 gegeven voor therapie.

.

Nhung Dam
Uit: De Volkskrant, 27/08/2018