Nhung Dam

Ik zat te googlen naar pijnloze manieren om hem te laten sterven en dacht opeens: welke dood zou ik voor mezelf kiezen?

Ik had een muis meegenomen uit Tuschinski. De Amsterdamse bioscoop uit 1921 is prachtig, maar staat ook bekend om zijn spectaculaire muizenverhalen. Een vriend van mij heeft er eens een muis uit zijn popcornbak getrokken. Nu had ik er eentje in mijn rugzak mee naar huis gefietst – en dat voor iemand die als de dood is voor muizen.

Sindsdien houdt hij me nachtenlang wakker met zijn geritsel. Hij schiet voor mijn voeten langs als ik een filmpje zit te kijken of verstopt zich in mijn broodtrommel. Als je zijn blik ziet, denk je dat hij het erom doet.

Muizen eten alles, zelfs zeep, weet ik nog van mijn spreekbeurt op de basisschool, maar ze hebben een duidelijke voorkeur voor een bepaald soort voedsel. Lees:  míjn voedsel. Kaas, chocola, brood. Ik doe mijn best niet de indruk te wekken dat ik speciaal voor hem boodschappen doe.

Pogingen om de muis op humane wijze te vangen waren mislukt. Inmiddels zat ik te googlen naar pijnloze manieren om hem te laten sterven en dacht opeens: welke dood zou ik voor mezelf kiezen? In spagaatstand verhongeren in een lijmval? Mijn nek breken in een klem? Doodvriezen? Op een blog schreef ene Marko dat de vriesdood de meest humane is: verdoven en dan lekker inslapen (hoe weet Marko dat?!). Of zou ik liever geëlektrocuteerd worden, zoals John Coffey in The Green Mile? Op internet vond ik een stekker van 100 euro die een verstoring veroorzaakt in het elektromagnetische veld van je huis. De aanbeveling luidt: ‘Hier kunnen muizen en ratten niet tegen! Ze worden gestresst en vluchten!’ Dat is toch niet anders dan ze blootstellen aan de mobiele wifi-/ Apple-/ Netflix-/ computeromgeving waar ik mijzelf dagelijks vrijwillig aan blootstel?

Ik heb uiteindelijk maar een zakje gifpasta als een soort mega-euthanasiepil achter de prullenbak gelegd, maar ik vermoed dat de muis daar nooit voor gaat kiezen. Hij denkt niet: mijn leven is voltooid. Hap. Slik. Dood. Nee, koste wat het kost, hij zal overleven.

Wat is het probleem eigenlijk? Waar ben ik zo bang voor? Op veel fronten doet de muis het beter dan ik. Hij weet bij de juiste mensen in de buurt te wonen (mij), die hem van alles voorzien om een lekker rustig leventje te kunnen leiden. Bij een verstoord magnetisch veld gaat hij gewoon weg en hij weet mijlenver uit de buurt  te blijven van gif.

Mijn familie in Vietnam kijkt niet op van ongedierte in huis (laat staan van een muis). Geregeld zag ik vanuit m’n bed een rat over de elektriciteitskabel lopen om de offerrijst voor Boeddha weg te kapen. Toen ik gilde, zei mijn oma: ‘Don’t worry, he didn’t touch your food, only Buddha’s.’

Nhung Dam
Uit: De Volkskrant, 29.09.2018