Robert Vuijsje
'Het beeld van Aziaten is dat ze rustig en onderdanig moeten zijn'
.
Kimmylien Nguyen. ©Robin De Puy
Welke rol speelt afkomst in Nederland? Dat onderzoekt de Volkskrant in een reeks interviews.
Ondernemer Kimmylien Nguyen (37): 'Ik wil gewoon geld verdienen.'
Je moet het er tegenwoordig bij vragen, als je sollicitanten krijgt. Kimmylien Nguyen heeft zes nagelsalons. 'Als die meiden zeggen dat ze fulltime willen werken, vraag ik: wat bedoel je daarmee? Meestal hebben ze het dan over drie of vier dagen per week. Dat is niet mijn fulltime, ik noem dat parttime.'
Heeft u veel Aziatische werknemers in dienst?
'Iets meer dan de helft. De meesten daarvan zijn Vietnamees. Zij zijn anders. Als ik ze een dag vrij geef met Pasen of Pinksteren is het een straf. Ze willen zeven dagen per week werken en zouden niet weten wat ze moeten doen op een vrije dag. Dan zeggen ze: de winkel openen we zelf wel en we splitten met jou wat we op die dag hebben verdiend. Zo zijn we een paar keer open geweest met Pasen en Pinksteren. Die meiden verdienen dan het dubbele of driedubbele van wat ze normaal zouden krijgen.
|
'In Vietnam wordt hard gewerkt. Ze bedenken de creatiefste dingen om iets te kunnen verdienen. Om 3 uur 's nachts rijden ze met karretjes vol snacks door de stad voor het geval ze iemand kunnen vinden die wil eten. Het is een andere manier van leven. Bij mijn ouders zie ik het ook. Dat zijn heel goede spaarders. Nu pas durven ze voor het eerst te leven van hun geld. Zij hadden altijd de gedachte: als de oorlog uitbreekt, moeten we iets achter de hand hebben.
'Ik ben geboren in 1979. De Amerikanen waren weg uit Vietnam, maar de oorlog met de Rode Khmer ging door. We woonden in een hutje tussen palmbomen en rijstvelden, maar voor mij was het een kasteeltje. De oorlog zag ik door de ogen van een kind, ik heb alleen mooie herinneringen. De zus van mijn moeder was filmster en Miss Vietnam tijdens de oorlog. Zij heeft vier tickets voor een boot kunnen betalen, voor mijn vader en nog drie familieleden. Mijn moeder had mij net gekregen, ze kon niet mee.
'In die boot hebben ze drie dagen op zee gedobberd tot ze een Nederlands schip tegenkwamen dat op weg was naar Maleisië. In Nederland heeft mijn vader eerst in een vluchtelingenkamp gezeten, daarna kreeg hij een huisje in Bunschoten toegewezen. Vijf jaar later kwam ik met mijn moeder. Met het vliegtuig. Wij hadden drie pogingen gedaan per boot te vluchten voor de oorlog. Die waren mislukt.
'Ik denk dat er ongeveer tienduizend Vietnamese vluchtelingen naar Nederland zijn gekomen. We kregen allerlei subsidies en hulpdiensten. Mijn nichtje was het eerste Vietnamese vluchtelingenkind dat werd geboren in Purmerend, daar waren we heen verhuisd. Het stond groot in de krant. Dat is er allemaal niet meer. De samenleving staat niet open voor andere culturen.
'Wat ook een verschil is: wij vroegen niet om aanpassingen van Nederland, zoals nu wel gebeurt. Mijn ouders hadden in eerste instantie niet de Nederlandse nationaliteit, ze zagen zichzelf als gasten in het huis van iemand anders. Nu merk je dat mensen meteen zeggen: het is zeker omdat ik Marokkaans ben. Terwijl ik denk: misschien is het omdat je niet zo'n leuk persoon bent. Ik heb nooit racisme meegemaakt in Nederland. En ik zou nooit denken: ze doen zo tegen me omdat ik zwart haar heb of kleinere ogen.'
|
Waarom zijn alle nagelsalons in handen van Aziaten?
'In Vietnam horen pedicure en manicure bij de cultuur, iedere vrouw doet dat om de twee weken. Als ze arm zijn gaat het op de arme manier. Rijke vrouwen doen het op de rijke manier, die betalen in Vietnam net zoveel als hier. Het is begonnen toen Vietnamezen naar Amerika kwamen, tijdens de oorlog. Zuid-Vietnamezen zoals wij vochten samen met de Amerikanen tegen het Noorden.
'Het is net als met de Vietnamese loempia's. Eén slimme Vietnamees heeft ooit bedacht die zo blank mogelijk te maken. Hij heeft ze aangepast aan de Westerse smaak en ging ze daar verkopen. In Vietnam zijn de loempia's kleiner, ze hebben een andere vulling, je rolt ze in sla en groente en dipt ze in vissaus. Nooit in rode saus. Mijn vader verkoopt al 28 jaar loempia's in een kar op Plein '40-'45 in Amsterdam.'
Hoe bent u begonnen met de nagelsalons?
'Op een zondagochtend deed ik in de woonkamer mijn nagels. Mijn moeder zei: als je hier zo mee bezig bent, waarom ga je er dan niet iets mee doen? Je neef heeft een nagelsalon in Los Angeles, hij is heel rijk, is dat niet iets voor jou? Ze heeft me naar hem toegestuurd. Ik ben onderaan begonnen als salonslaaf en acht maanden gebleven. Vegen, opruimen. Ik was 19. Toen ik zijn zaak zag, wist ik meteen: dit wil ik ook, maar dan beter. Nu heb ik zes zaken en ongeveer zeventig meisjes in dienst. Mijn neef heeft twee zaken.'
Zou u in Vietnam kunnen wonen?
'In de zomer ging ik er altijd een maand op vakantie, bij mijn oma. Ik heb wel het gevoel dat het mijn land is, maar ik pas daar niet meer. Ik kan niet tegen de hitte, dat is een voordeel aan Nederland. En ik word hier beloond omdat ik hard werk. Daar zou ik een van de negentig miljoen Vietnamezen zijn. Hier krijg ik erkenning, ik heb een eigen programma op Linda.tv.
'Ik was eerder gevraagd voor tv-programma's, maar dit was de eerste keer dat het echt om mijn zaak ging. Ik hoef niet beroemd te worden, ik zit er niet op te wachten om de nieuwe Roy Donders te zijn, ik wil gewoon geld verdienen. Door dat programma merk ik wel dat de gemiddelde Nederlander mij too much vindt. Te grote bos haren, te veel make-up, te lange nagels. Van Aziaten hebben ze het beeld dat die rustig en onderdanig moeten zijn.'
Robert Vuijsje
Uit: De Volkskrant, 22.08.2017