Le Thi KimSa

Het verhaal van de heer Nguyễn Quyết Thắng (NQT)

Interviewd door de heer Nguyễn Hiền (NH). Deze vertaling is gemaakt door mevrouw Le Thi KimSa.

. Inleiding: Ter gelegenheid van zijn verjaardag publiceert “Onvertelde Verhalen” het verhaal van de troubadour Nguyễn Quyết Thắng.

“Het componeren van muziek is voor mij persoonlijk geen beroep om de kost te verdienen, en het is ook niet de taken die ik moet uitvoeren van de Du Ca (troubadour) Beweging. Het is gewoon de rusteloosheid van de geest, persoonlijke gevoelens en de eisen van de ziel die ertoe hebben geleid dat de liedjes uitkwamen. Ik schrijf om mijn persoonlijke interesses te bevredigen, ik schrijf voor de mensen van wie ik hou, ik schrijf voor mijn dierbare vrienden, en ik schrijf voor het thuisland dat ik mis, waar ik van hou”.

Waarschuwing voor de lezers: dit interview bevat ook onderdelen die de gruwelijke beelden van de oorlog weergeven!

NH: Wil je iets vertellen over je familieachtergrond en je leven in Vietnam?

NQT: Ik ben geboren in 1949 in Hanoi, maar in 1954 met mijn ouders naar het zuiden geëmigreerd, dus de herinneringen aan mijn kindertijd en waar ik geboren ben weet ik niet zo veel meer, behalve de plaatsen waar ik mij nog wél kon herinneren zoals Quảng Trị, Biên Hòa, Sài Gòn en tenslotte Ban mê thuột waar ik van 1957 tot 1981 verbleef. Tijdens mijn lagere school nam ik deel aan activiteiten in de boeddhistische organisatie (Vietnamese Scouting). Toen ik naar de middelbare school ging, richtte ik een jeugdband op, daarna een troubadour-groep in Ban Mê Thuột.

Ik kwam in 1968 bij de het Zuid-Vietnamese leger. Nadat ik uit dienst ben getreden ben ik getrouwd met Minh Chiến en we hebben samen 3 kinderen. Ik heb een korte tijd bij een glasfabriek in Biên Hòa gewerkt. Daarna ben ik overgestapt naar The Young Men’s Christian Association (YMCA) tot de 30e april 1975.

Na de periode in de heropvoedingskamp, heb ik verschillende soorten werk gedaan, zoals: metselaar, timmerman, elektricien, kleermaker, lasser, draaibankwerker, elektricien, tv-, motor-  en autoreparateur, enz. Ik werkte niet alleen om de kost te verdienen, maar ook om als excuus te gebruiken om weerstand te bieden aan de dwang van de lokale autoriteiten. Ze wilden mijn familie dwingen om het huis te verlaten en naar de nieuwe economie-zone te gaan. Er waren verschillende redenen maar de meest voor de hand liggende reden was dat ze het huis waarin ik woonde wilden overnemen. Ik merkte toen pas dat wat ik op de MTS Cao Thắng in Sài Gòn en de technische school in Ban Mê Thuộc heb geleerd mij veel heeft geholpen.

NH: Wanneer en hoe ben je naar Nederland gekomen? Heb je veel turbulentie meegemaakt?

NQT: Hoewel ik heb bewezen een bekwame en goede werker te zijn, vonden de lokale autoriteiten nog steeds manieren om me te dwingen mijn huis te verlaten om naar de nieuwe economie-zone te gaan, en hoewel mijn arm nog  in het gips was door een ongeval. Uiteindelijk moest ik besluiten om naar Sài Gòn te vluchten om de haat van de plaatselijke overheden te ontlopen. Na 2 jaar plannen om te vluchten met de boot – met een paar mislukte pogingen door te hoog zeegolven en beschadigde boten – en na 2 mislukte vluchten, ben ik teruggegaan naar huis. Het geld was bijna op, dus heb ik besloten om nog eens te gaan vluchten en voor de derde poging werd ik gered door het Nederlandse koopvaardijschip Nedloyd Dejima in de Oostzee van Vietnam en in 1981 werden we naar een vluchtelingenkamp in Singapore gebracht.

Samen zingen in vluchtelingenkamp Singapore (1981)

NH: vertel ons alstublieft kort over uw tijd in Nederland – en uw gezin.

NQT: Ik verbleef in dat kamp in Singapore voor 3 maanden om mijn persoonlijke document op te stellen en mijn gezondheid te controleren. Gedurende deze tijd kende ik toevallig het adres van de heer Ronald Luce, de voormalige plaatsvervangend algemeen directeur van YMCA in Vietnam waar ik heb gewerkt. Hij werkte toen nog bij de YMCA in Houston, Texas, Amerika. Ik nam meteen contact met hem op en al snel ontving ik een garantie brief van de heer Ronald Luce. Hij beloofde me dat er een baan beschikbaar was voor mij om te werken bij YMCA-Texas, als ik in Amerika aankwam. Wat me dagenlang aan het nadenken zette, omdat Amerika toen nog geen diplomatieke betrekkingen had met Vietnam, de gezinshereniging was erg moeilijk om het te regelen. Hoewel ik door Amerikaanse regering ben geïnterviewd en op de beslissing wachtte. Maar uiteindelijk besloot ik naar Nederland te gaan omdat het Nederlandse schip me op zee had gered. Ik werd toen gebeld door een Nederlandse ambtenaar om te tekenen voor het vliegticket en het voordeel voor mij was dat ik in Nederland mijn gezin over kon laten komen in het kader van gezinshereniging. Natuurlijk moest ik eerst beginnen met de gezinshereniging aan te vragen en het volgen van de 400 uur Nederlandse taalles, daarna kon iedereen zich inschrijven voor een cursus die bij je paste. Het proces om mijn gezin (vrouw en kinderen) te laten herenigen was niet moeilijk, althans in Nederland, maar voor mij was het een donkere, wanhopige periode. De lokale autoriteiten waar mijn gezin woonde heeft mijn gezin streng in de gaten gehouden, ze hebben al mijn correspondentie tussen mij en mijn vrouw onderschept. Maandenlang dwongen ze mijn vrouw en kleine kinderen elke dag om 8 uur op de afdeling te zitten, zoveel verklaringen schrijvend dat het nog steeds niet genoeg was. Elke verklaring werd vermeld: “Niet goedgekeurd, omdat de man is gevlucht om het moederland te verraden”. Ze gaven mijn vrouw een opdracht: “Je moet je man bellen en zeggen dat hij hier zich moet aanmelden “. Grappig, ik woonde inmiddels al in Nederland.

Ik had geen nieuws ontvangen dat mijn familie leefde of overleden was, of gevangen zat. Ik heb niet de benodigde geboorte- en huwelijksdocumenten ontvangen om hereniging aan te vragen. Het was een tijd waarin ik worstelde in een vreemd land. Met alle moeilijkheden in stilte doorstaan. Uiteindelijk, 2 jaar later, werden we herenigd in Nederland en begonnen we een echt nieuw leven.

Met de “ervaring” van de dringende “levensverandering”, hoe snel kon je dan een baan te krijgen in een vreemd land? Daarom koos mijn vrouw ervoor om de cursus “hoofd kraken, nek breken, hoofd wrijven, oor trekken” bij te wonen (kapster). Wat mij betrof, ik heb de cursus technisch tekenen opnieuw bestudeerd, die ik eerder in mijn geboorteplaats had gevolgd, toen op papier en nu op de computer tekende. Daarna werd ik ook gesteund door een docent die me vergezelde naar een aantal agentschappen en bedrijven, om mijn vaardigheden te introduceren en presenteren, in de hoop een geschikte baan voor mij te vinden. Ondanks alle inspanningen en enthousiasme van de docent maar het leverde geen resultaten. Ik stapte over naar informatica en werd door het Arbeidsbureau doorverwezen naar een tijdelijke baan bij Expice Electronics in Hoorn, in de stad waar ik woonde. Het werd gezegd “tijdelijk” maar het duurde tot mijn pensioen, in totaal 20 jaar.

Mijn kinderen hebben opleidingen gedaan die ze graag wilden, en hebben allemaal vaste banen en een stabiel leven. Ze zijn tevreden met hun gezinnen. Ik ben gerustgesteld en dit is ook mijn droom.  

NH: In 1969 was er een aanslag op je eenheid, je raakte ernstig gewond door B40-raket en deze verwonding nam je mee naar Nederland. Kun je dat kort vertellen?

NQT: Het is geen leuk verhaal om iedere keer te herhalen, nee … niet zo leuk. Het is te verdrietig om dit te herinneren. Als je dit vraagt, zal ik je een kort antwoord geven.

In 1969, op een regenachtige dag, na een aanval op het Darlac-plateau nam de GMC (een militaire voertuig) onze eenheid mee op de terugweg naar het basisstation op de Chư Cúc-heuvel op kilometer 52, gelegen tussen Khánh Dương en de stad Ban Mê Thuột. Aan de voet van de heuvel werden we door een verkenningsbataljon geïnformeerd dat de guerrilla’s van plan waren om de 52e brug die avond te saboteren, en het commando van het 23e divisie had de verkenningscompagnie aangesteld om de guerrilla’s op te sporen. Dus de hele 411 company sprong uit de auto en verdeelde over de locaties van de brug, elke groep van 4 mensen verspreid over Highway 21, en mijn team richtte zich op de coördinaten die ongeveer 20 meters vanaf de voet van de brug waren-  en lag daar, wachtende tot de vijand zou komen opdagen….

De lange en vermoeiende nacht ging geleidelijk voorbij. De planten en bomen koesterden nog vredig de geur van vochtige grond. Het zonlicht kon niet doordringen in de bewolkte ochtendmist. We keken elkaar aan zonder een woord te zeggen, zaten stil tot onze gezichten helder waren. Totdat we het geluid hoorden van passagiersbussen die zoals gewoonlijk over de weg begonnen te passeren. Toen we de oproep hoorden om onze troepen terug te trekken, trokken we met elkaar naar de stoeprand om de voertuigen te wachten, de GMC’s verzamelden zich in groepen verspreid langs de kant van de weg en stopten langzaam om ons omhoog te laten klimmen. Er zaten 2 groepen op de GMC, met ons erbij waren er totaal 12 mensen. Er wachtten nog een paar teams vooruit. De commando-jeep volgde ook. Ik deed mijn rugzak af, zat op de zijbank van de voertuig, rolde mijn mouw op om op de klok te kijken, “5 uur s ’middags”, stak mijn hand op om de helm die ik op mijn hoofd droeg te bevestigen, toen plotseling: “Boem…” een oorverdovende knal, vlak ernaast. “Boem…” een tweede explosie volgde. De vrachtwagen werd aangevallen, twee B40 raketten vlogen langs de kant van de weg naar ons toe, de projectielen raakten de wanden van de vrachtwagen en explodeerden, de explosie maakte de oren suizen, scherp hoofdpijn. De tweede raakte de achterkant, maar ik kon niet meer goed horen. Te midden van de rook en het “geelwitte” opzwellende vuur sprong ik op, de natuurlijke reactie was om het vuur weg te vegen, het vuur was overal, het vuur op mijn hoofd, het vuur onder mijn voeten… Ik kon niets meer zien behalve het licht van het vuur. Meteen daarna waren er 3 bliksemflitsen, het licht van de granaten die de soldaat droeg, werd geraakt door de B40 raket, op dat moment voelde het alsof er iets op mijn rechtervoet viel, misschien komt door de sterke explosie, het deed pijn. Het gebeurde allemaal in slechts tien seconden en toen ging het af. De vernietigende kracht van de B40 raket leek niet zo sterk te zijn als ik dacht dat het zou zijn, misschien omdat het een object raakte die het vlees was en die was te zacht? Normaal kan zijn vernietigende kracht een tanks binnendringen. De GMC stopte en ik leunde achterover, misschien sprong de bestuurder uit de auto? en ik draaide zich om, met de bedoeling naar beneden te springen om een ​​schuilplaats te vinden, maar mijn been bleef onbeweeglijk. Niemand omheen bewoog, ze lagen daar levend of dood, ik wist het niet, het eerste was om het M16-geweer op te pakken dat zojuist was gevallen, het kolf van het geweer is nu gebroken en de loop is verbogen. Ik dacht even: “De Việt Cộng zal toch blijven aanvallen”, dus leunde ik langzaam achterover op de bank, stak mijn hand uit en trok de Colt 45 bij mijn middel om mezelf te verdedigen, maar mijn spier was zo stijf dat ik het niet kon uittrekken, misschien omdat mijn hand onder het bloed zit. Ik keek naar de vloer van de voertuig. Daar zag ik de lijken van mijn kameraden die op elkaar lagen, ze stierven zo snel, geen tijd om te schreeuwen, de granaten veranderde plotseling het lichaam in kruimels, het spatte overal…

De voertuig bleef richting Chư Cúc volgen, gelukkig was de bestuurder niet gewond en was de voertuig niet beschadigd. Anders wist ik niet meer wat er ging gebeuren. Na een tijdje rijden zagen we artilleriegranaten de heuvel afstromende, waar we werden aangevallen, de eenheden die onderweg waren, werden ook aangevallen. Er waren drie lijken van communistische soldaten gevonden, ook met gebroken botten en opende wonden aan de oevers van het stromende water. Misschien waren deze commando’s van plan om de brug neer te halen, maar ze kwamen erachter dat hun complot werd onthuld en ze wisten niet waar de hinderlaag lag? Daarom moesten ze bleven stil liggen en de volgende dag, onverwachts en van de gelegenheid gebruik maakten om ons terugtrekking te zien, dus schoten ze op het juiste moment.

Ik werd rechtstreeks naar het Ban Me Thuot-veldhospitaal gebracht voor spoedbehandeling, onderzoeken en dossiers aanmaken. Ik heb een infuus gekregen, mijn wond werd ontsmet, ze gebruikten een wit schuimend ontsmettingsmiddel als zeep om op mijn lichaam te wrijven, er sijpelde bloed van mijn wond onder de witte schuim, van de linkerschouder tot aan de voet, waren kleine stukjes B40 raketscherven over me heen verspreid, als een handvol zand dat naar me werd gegooid, de gaten waren ontelbaar. Een groot stuk vloog over de dij en sneed een stuk vlees af ter grootte van een kopje, een ander stuk zat diep in de kuit en creëerde een diep gat ter grootte van een vinger. Een groot stuk vloog over mijn rug en sneed een lijn van links naar rechts door, als de granaatscherven wat dieper waren gegaan, zou mijn ruggengraat in tweeën zijn gebroken, zou ik gehandicapt zijn en de rest van mijn leven in een rolstoel zitten. Een ander gevaarlijk stuk werd over mijn achterhoofd gesneden, al was het maar 1 cm dieper, de pezen en botten in mijn nek zouden ook in tweeën breken en ik zou zijn gestorven. De enkel van de rechtervoet is getroffen door een stel scherven, het deed eerst alleen een beetje pijnlijk, nu volledig verdoofd, niet meer in staat om het te gebruiken, 3 handgranaten die de soldaten op zijn zij droegen, werden geraakt door 2 B40 raketten, die de veiligheidslepel vernietigden en zorgden ervoor dat de granaten explodeerden, per ongeluk zette het de vijand ertoe aan een paar van zijn kameraden te doden, als het nog een beetje dichterbij explodeerde, en niet omringd door het lichaam van een soldaat, was mijn voet ook gebroken en niet meer intact. Soldaat Toản droeg een PRC25-zender die vaak naast me lag, nam alle granaatscherven voor me op, de zenderset was kapot en zijn lichaam was niet meer intact, sorry voor de jonge man die van het leven hield, 18 jaar oud, graag volksmuziek zong. Het topje van mijn wijsvinger die gitaar speelde was nu open als een lelieknop, mijn vingernagel was weg. Ook de knal van de explosieve brak het linker trommelvlies, het gehoorsysteem was kapot, er stroomde rood bloed uit, ik was doof aan het ene oor en suizen in het andere, kon niets meer horen. Maanden later herstelde ik en kon ik pas horen, maar had nog moeite met geluidsrichting bepaling. Stukjes versnipperd vlees en verbrande hersenen, wikkelde strak om de haarkrullen, dicht bij de hoofdhuid, met een vieze geur waarvan ik zou willen overgeven als ik eraan denk. Later gebruikte Minh Chiến alcohol om elke haarlok uit te streken, waarbij zij soms enkele bos moest afknippen om het schoon te maken. De brandende geur achtervolgt me nog de komende jaren. De tijd verstreek bijna een jaar. Ik melde mij aan bij de Medische Beoordelingscommissie in het Ban Mê Thuột Militair Hospitaal. Ik liep op krukken en hield het besluitpapier vast om me te melden bij het Militaire Zone 2 demobilisatiecentrum in Nha Trang om een bewijs voor een gewonde soldaat en een demobilisatie papier te krijgen. Invalide veteranen met niveau 2 betekende een licht gehandicapt type, die op zichzelf konden wonen, konden geen handicapondersteuning krijgen.

NH: Je bent een van de leiders van de Du Ca-beweging in Vietnam. Sinds welk jaar ben je lid geworden van deze beweging en wat heeft u ertoe geleid om lid te worden van de beweging?

NQT: Op een avond in 1965 hoorde ik Nguyễn Đức Quang op de radio zingen met de aansprekende liedjes over de jeugd en jeugdactiviteiten, en sindsdien ben ik lid geworden van de Du Ca-beweging tot op de dag van vandaag. Het was mijn meest magische en gedenkwaardige tijd in mijn tienerjaren, toen ik nog niet verstrikt was in de problemen van het leven, nog niet verstrikt in menselijke pijn vanwege de situatie van het land. Ik was verliefd op de liedjes van Nguyễn Đức Quang, omdat de toon van het lied zo anders en vernieuw was, noch een troost of een klaagzang was, maar een manier om een ​​oordeel uit te drukken. Ik was van plan deze liedjes te vinden, toen ik toevallig documenten van een nieuwe vriend in Long An cadeau kreeg. Dankzij dat heb ik op 25 december 1966 een groep “Thanh Ca Tác Động ” opgericht in Ban Mê Thuột.

Een jaar later veranderde de groep officieel haar naam in Du Ca  Ban Mê Thuột, aangekondigd door de centrale beweging van Du Ca in Sài Gòn. Na verschillende repetities op zondag namen we deel aan activiteiten met vrienden zoals Thanh Sinh Công (katholieke jeugdbeweging), boeddhistische jeugdorganisatie, scouts en treden we op in ziekenhuizen om gewonde soldaten te vermaken. Met de tedere harten van de 2e klas-leerlingen van de middelbare school gingen we van de basisschool tot de middelbare school, we waren overal aanwezig, iedereen kon meezingen met de teksten, liederen die het vaderland prezen, volksliederen en jeugdliederen, geschreven op schoolborden of op papieren. We kwamen ook zingen voor mensen die in de afgelegen districten, dorpen en communes woonden met bekende volksliederen, of speelden met kinderen in dorpen, deden aan gezonde spelletjes. Met slechts een tiental Du Ca zangers waren we actief met solo, duet, koor, magisch show, komedie, dans, animatie, enz. echt spannend en leuk.

In september 1967 vertegenwoordigden ik en drie anderen Du Ca van Ban Mê Thuột en gingen we naar Saigon om het Nationale Du Ca Congres bij te wonen aan de oude literatuuruniversiteit aan de Nguyễn Du straat. Het ging om het songwriting competitie. Ik kreeg de eerste prijs  voor het nummer dat ter plekke heb samengesteld. Het was een grote aanmoediging voor mij en motiveerde me om door te gaan met het componeren van de volgende nummers zoals: Vắt Tay Lên Trán, Gọi Tên Đất Mẹ, Đứa Học Trò Trở Về, etc. de meeste van die nummers worden ondersteund door de leden in de Beweging. Het was ook het begin van de passie voor songwriting en de passie voor de Vietnamese Du Ca-beweging.

NH: Hoe lang nadat je in Nederland was, kwam je in contact met de Beweging om weer samen te werken? En hoe zijn de activiteiten van de Du Ca teams nu in het buitenland – maar ook in Nederland?

NQT: Toen ik in een vrij land aankwam, Had ik meteen de intentie om een ​​Du Ca-groep te vormen. Ik werd ondersteund door enkele mensen die samen met mij op de boot gezeten hebben, en de Nederlandse Du Ca-groep werd geboren, precies in de stad Hoorn waar we wonen. En daarna vond ik geleidelijk de adressen van enkele gebroeders Du Ca, die in Amerika woonden. En sindsdien heb ik contact gehad met een vrij groot aantal voormalige Du Ca-leden, helaas, hoewel deze mensen enthousiast waren over de Du Ca-beweging, vanwege hun zorg voor levensonderhoud in een vreemd land, moesten ze helaas tijdelijk stoppen. Het is moeilijk om gelijkgestemde nieuwe mensen te vinden om een ​​gemeenschapscultuur in een vreemd land te dienen. Er zijn al verschillende groepen actief in Canada, Australië, Frankrijk, de Verenigde Staten en Nederland. Maar het werkte maar even en dan stopte het.

Optreden in Parijs

In Nederland na 400 uur Nederlandse taalles te hebben geleerd, hebben veel leden van Du Ca Hoorn de groep moesten verlaten om een vak te gaan studeren, Een deel heeft een baan gekregen ver van huis, een deel is getrouwd en heeft voor andere hobby’s gekozen. In het algemeen, hoewel ze nog steeds die geest van Du Ca hadden, ontbraken hun professionele vaardigheden op het gebied van muziek en uitvoering dus na een periode had de groep hetzelfde lot als andere Du Ca groepen in de wereld.

Voor mij is Du Ca’s gedachtengoed, spirituele aspiraties en motivatie altijd bij mij gebleven. Die spirit koester ik nog steeds en ik reis overal, waar mogelijk, in Nederland of omringende landen. Dat was een heel gemakkelijke en handige tijd voor mij. Ik ging gewoon naar het werk, ging naar activiteiten en componeerde, maar het kostte niet zoveel tijd.

NH: Jij en de leden van de beweging hebben in veel delen van de wereld Du Ca-liedjes uitgevoerd. Wat vond je van de ontvangst van het publieke? Welke plek bezorgde jou de meeste nostalgie? Kunnen jij en je vrienden aan het publiek het beeld van de Du Ca in Vietnam van vroeger tonen.

NQT: De overgrote meerderheid van de voormalige Du Ca leden vestigde zich in Amerika, waar het grootste aantal Vietnamezen in vergelijking met andere continenten, er worden meer volksliederen, Du Ca liederen en Scouting-activiteiten getoond. Hoewel de leiders van de beweging de handen ineen hebben geslagen om de Du Ca-beweging weer op te bouwen, zijn er helaas alleen leiders, maar er is een tekort aan troepen.

Tijdens mijn bezoeken aan vrienden deed ik mijn best om oude vrienden terug te vinden en moedigde ik de heroprichting van de Du Ca-groep op verschillende plaatsen aan. Momenteel zijn de meest actieve groepen in het noorden van California en een mannelijke groep Du Ca in California, gevolgd door de Du Ca groep in San Diego, De Du Ca in Parijs en de Du Ca groep in Sydney, Australië. Deze Du Ca groepen worden ondersteund door het lokale publiek, Du Ca raakte de aspiraties van de verbannen vluchtelingen, het versterkt de geest van Vietnamezen die van vrijheid houden en niet van het communisme.

Het mooiste herinneringen van mij was dat de keer dat ik samen met de Du Ca-groep in California activiteiten gedaan heb, niet individuele maar samen in de geest van Du Ca en liefde voor elkaar. Het beeld van Du Ca dat in het verleden leefde, is niet langer geschikt in de overzee. In het verleden kwamen de gebroeders Du Ca in veel verschillende vormen bij het Vietnamese volk. In de context van oorlog, lijden en verlies kunnen Du Ca leden de mensen troosten met authentieke en hechte teksten en zang. Door vrijwilligerswerk te doen, tenten op te zetten en scholen te bouwen voor arme mensen in afgelegen dorpen.

Zij zongen met leerlingen op school, sportten met kinderen op trottoirs en openbare plekken. Buiten kampeerden zij met vriendengroepen in hoge bergen en uitgestrekte velden.

Daarom denk ik dat de welvarende in buitenland (buiten Vietnam) geen plek is om activiteiten van de Du Ca te realiseren, slechts een ondersteunende stem om een ​​officieel nieuw leven van de Du Ca ingeblazen in het verleden te koesteren.

NH: De Du Ca-beweging werd opgericht met het principe: “De gemeenschappelijke stem van de gemeenschap gebruiken om de nationale cultuur te versieren met een hoopvolle groene kleur, waardoor elke persoon dichter bij elkaar wordt gebracht om een ​​welvaartthuisland op te bouwen”. Is deze richtlijn vandaag de dag nog steeds van toepassing?

NQT: Du Ca’s principes werden uiteengezet vanaf de dag van haar oprichting en gehandhaafd tot 30 april 1975. Daarna deelde de beweging hetzelfde lot met andere organisaties die door de Communistische Partij waren verboden. Tot nu toe zijn er een aantal nieuwe Du Ca-groepen, die in alle delen van de wereld zijn opgericht. De leden van Du Ca waren van plan om een ​​ wereldcongres te organiseren, om ideeën uit te dragen een ​​richting te vinden, om aan de aspiraties van de huidige mensen te voldoen. Sindsdien kunnen ook de regels en richtlijnen van de Du Ca-beweging worden herzien, toegevoegd of gewijzigd. Het Wereldcongres had vorig jaar in 2020 moeten worden gehouden, ter gelegenheid van een halve eeuw Vietnamese beweging. Maar vanwege de Covid-19-epidemie moest het worden uitgesteld. Toch hopen we nog steeds dat het de komende tijd vorm zal krijgen.

NH: In welke richting componeer je momenteel het meest? Kun je  vertellen over welke songs die je tevreden bent?

NQT: Over het gebied van songwriting gesproken, dat wil ik allereerst benadrukken. Het componeren van muziek is voor mij persoonlijk geen beroep om de kost te verdienen, en het is ook niet de taken die ik moet uitvoeren van de Du Ca Beweging. Het is gewoon de rusteloosheid van de geest, persoonlijke gevoelens en de eisen van de ziel die ertoe hebben geleid dat de liedjes uitkwamen. Ik schrijf om mijn persoonlijke interesses te bevredigen, ik schrijf voor de mensen van wie ik hou, ik schrijf voor mijn dierbare vrienden, ik schrijf voor de organisaties die ik respecteer, en ik schrijf voor het thuisland dat ik mis, waar ik van hou. Ik denk dat als je een Du Ca lid bent, al die composities voor Du Ca zijn. Als je woorden van liefde voor het uitgestrekte vaderland wilt zeggen, moet je weten hoe je de woorden van vaderlandsliefde wil zeggen, moet je  met oprecht de menslievende woorden kunnen uiten. Als je respect wilt betuigen aan het hele Vietnamese volk, moet je weten hoe je liefdevol moet spreken tegen vrienden en groepen om je heen. Dat is mijn motto (van het Du Ca volk), om het lied te maken, met liefdevolle, rechtvaardige en oprechte teksten. De meeste van mijn liedjes gaan over simpele realiteiten die iedereen kan doen. Geen grote wapens, geen paranoia, geen ijdelheid. Gewoon een oprecht hart, dat is alles. Daarnaast zijn er een aantal nummers die ik op muziek zet vanuit de poëzie van mijn vrienden, met de betekenis om een langdurige kostbare vriendschap te willen verbinden, door elkaars teksten en muziek, in harmonie, een leven lang bij elkaar blijvend. .

NH: Naast de tijd die je besteedt aan de Du Ca-beweging over de hele wereld, doe je ook mee aan de activiteiten van de Vietnamese gemeenschap in Nederland en in de plaats waar je woont?

NQT: De culturele omgeving in Nederland is ook een beetje beperkt, vooral op het gebied van de cultuur en de muziek. Het aantal mensen die activiteiten organiseert en mee doet is heel beperkt, vergeleken met landen waar veel Vietnamezen wonen. Zelf draag ik soms bij aan een cultureel programma na een tijd nieuwe liedjes te hebben gecomponeerd, genoeg voor een cultureel programma. Ik wil graag mijn dierbare vrienden bedanken, die deze concerten voor mij hebben georganiseerd, zoals: Vietnamese Vluchtelingengemeenschap in Nederland, Cái Đình Groep, vrienden en andere zangers. Ik hoop dat ik in de toekomst de concerten nog kan realiseren. Ik zou echter nog steeds willen dat alle culturele groepen de handen ineen zouden slaan om muzikale avonden te organiseren, in solidariteit, vol nuance, voor alle Vietnamezen om de kans te bieden, om actief deel te nemen aan dit kleine land. 

Met Minh Chiến (2008)

NH: Jullie zingen al een halve eeuw nauw samen. De namen van jullie kinderen worden naar de muzieknoten genoemd. Hopen jullie dat ze jullie zullen volgen wat muziek betreft? Hoe is die hoop tot nu toe? En wat is jullie ervaring over de opvoeding van jullie kinderen in twee culturen?

NQT: Ja, mijn hobby is muziek, bezig met hoge en lage tonen, dus ik hoefde niet veel tijd te besteden aan het nadenken over het kiezen van een naam voor mijn kinderen. Ik had die noten al klaar om de naam van mijn kinderen te noemen, het was helemaal niet moeilijk, zoals Cung Mi, Cung La, Cung Do. Mijn kinderen vinden het ook leuk dat hun naam zo wordt genoemd, dus nu heb ik ook meer kleinkinderen met dezelfde muzieknoot als: Cung Dan, Cung Bas, Fa Thăng, Giáng Si, Hạ Sol en Ca Re. Muziek voor mijn kinderen en kleinkinderen hier is echter slechts een hobby. Ze leren gitaar, piano, Vietnamese harp enz. Maar niemand kan nog liedjes componeren. “Ouders krijgen kinderen met een natuurlijke aanleg”, ik kan ze niet dwingen, behalve om ze aan te moedigen en kansen te creëren. Sommige mensen houden van vechtsporten, de ene houdt van planten, de andere houdt van dieren. Wat betreft de Vietnamese taal van mijn kinderen die hier wonen, maak ik me geen zorgen. Want elke dag praten ze zowel met hun ouders als met hun broers en zussen in de familie, volledig in de Vietnamese taal. Nu zijn ze allemaal volwassen en hebben ze een eigen gezin. Het is handig voor hen dat de echtgenoot ook Vietnamees is. Daarom gaat het Vietnamees niet verloren, behalve woorden die in het dagelijks leven niet vaak worden gebruikt. Ze praten heel comfortabel en normaal met hun grootouders en ouders. Of de ene of de ander, ik denk dat ze moeite zullen hebben met de Nederlandse taal, omdat de uitspraak wordt beïnvloed door gemengde Aziatische accenten.

NH: Je hebt een stuk over het verleden geschreven en je hebt ook een paar schilderijen geschilderd. Ben je van plan om door te gaan met het schrijven van “Memoires van het leven van een soldaat” of te schrijven over de Du Ca-beweging, om die te bewaren voor toekomstige generaties?

NQT: Over “Memoires” gesproken, het is een moeilijk deel van mijn leven, niet anders dan andere Vietnamezen die tijdens de sombere oorlog leefden. In het begin was ik van plan om slechts een paar gedenkwaardige momenten in mijn leven op te schrijven, zodat latere nakomelingen begrijpen waarom ze in dit land wonen. En schrijf het op om te voorkomen dat je het later veel dingen zult vergeten. Je wordt steeds ouder.

Mijn “Memoires van het leven van een soldaat” is ook erg kort, omdat ik werd uitgesloten van de oorlog, na het oplopen van een  hinderlaag met de communisten in 1969, was er niet veel om over te schrijven, behalve de passages van mijn leven. Ik wil ook meer persoonlijke gedachten schrijven over de veranderingen in het dagelijks leven van de huidige Vietnamese Du Ca-beweging, in de hoop dat het in de toekomst meer interessante punten voor Du Ca-junioren zal opleveren. De ervaring vervolgt het ideale pad van de beweging. Dat zijn inderdaad ook de punten die ik in twijfel had en geëist van broer Nguyễn Đức Quang. Maar helaas is meneer Quang plotseling overleden, waardoor ik teleurgesteld ben, en sindsdien moet ik het probleem zelf op te lossen.

NH: Vroeger beheerde je de website van de Du Ca groep (www.ducavn.com), maar de laatste tijd lijkt het erop dat deze website niet meer actief is. Waar moeten mensen die meer willen weten over de Vietnam Du Ca het vinden?

NQT: Ja, momenteel heeft deze website enkele obstakels en moet het een tijdje worden opgeschort, maar op Facebook is er nog steeds een pagina van Du Ca Vietnam om in contact te blijven (https://www.facebook.com/DuCaVietNam1). Hopelijk wordt in de nabije toekomst de website Du Ca met een nieuw adres herboren.

NH: Bedankt meneer Nguyen Quyet Thang van uw kostbare tijd om het interview te beantwoorden. Ik wens Nguyễn Quyết Thắng-Minh Chiến veel succes voor nu en in de toekomst.

NQT: Heel erg bedankt.

.

Bron: Onvertelde verhalen, 19.29.2021

_______

***Du Ca (de Troubadours ) is een groep die culturele en artistieke activiteiten ten dienste van de gemeenschap voert, die tegelijkertijd met de beweging van studenten sociaal werk in Vietnam deed.

Direct link: http://caidinh.com/Archiefpagina/Cultuurmaatschappij/Interview/hetverhaalvandeheernguyenquyetthang.htm